ΤΡΙΑ ΘΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΠΙΖΩΣΑ Μέρος 4ο

…Το 1966 ο Andy Warhol τα είχε όλα. Φήμη, δόξα, χρήματα και τα δικά του μαλλιά. Δημιουργεί τα έργα του, δεν έχει όμως συγκρότημα. Αποφασίζει λοιπόν να ψάξει να βρει ένα… λες και βγήκε να ψωνίσει cornflakes….

….το 1964 ο 19χρονος Louis Firbank(γνωστός και ως Lou Reed)έπεσε πάνω στον John Cale σε ένα πάρτι στη Ν.Υορκη. Ο Lou Reed, ήταν εμφανίσιμος και φιλόδοξος. Ο Cale ήταν περίεργος, ταλαντούχος και Ουαλός. Μίλησαν για rock & roll και με την προσθήκη των Sterling Morrison, Maureen Tucker φτιάχνουν τους Primitives δηλαδή τους πρώιμους Velvet Underground. To όνομα τους το πήραν από

το club Velvet Underground, όπου τους είδε ο κύριος Warhol, και ήταν αυτό που ακριβώς έψαχνε. Είχαν περίεργο ήχο και ήταν τρομακτικοί. Προσφέρθηκε να μανατζάρει το συγκρότημα, ένιωθε όμως πως χρειαζόντουσαν μια αλλαγή στη σύνθεση τους. Γι’αυτό και τους φόρτωσε τη Nico. Η Nico ήταν εξωτική και κολασμένα όμορφη. Ποτέ δεν μπόρεσε να τραγουδήσει, αν και αυτό δεν είχε πολύ σημασία τελικά. Το πραγματικό της όνομα ήταν Christa Pafgen και ήταν μοντέλο από την Κολωνία. Στην πραγματικότητα όμως οι γονείς ήταν Γιουγκοσλαβοισπανοί και εκείνη γεννημένη στη Βουδαπέστη το 1938. Μιλούσε ένα κάρο γλώσσες και έχει παίξει στο “La Dolce Vita” του Fellini. Ο Warhol ήθελε μια λάμψη στο συγκρότημα του και η Nico ήταν σίγουρα λαμπερή. Την είχε γνωρίσει σε ένα πάρτι των Rolling Stones, όταν τα είχε με τον Brian Jones. Μετά από την γνωριμία αυτή, τους ανακοίνωσε ότι το συγκρότημα έγινε πενταμελές. Τρομοκρατήθηκαν, όμως κανένας δεν είπε τίποτα… Ο πρώτος τους δίσκος, ο κλασικός με τη μπανάνα έχει την υπογραφή του Warhol. Παρουσιάστηκε το 1967. Ξεκινάει με το απαλό Sunday morning αποδεικνύοντας πόσο φρικτή ήταν η Nico. Με το I’m Waiting For The Man ανατινάζεσαι και τρομάζεις μέχρι ….. “θανάτου”. Ποτέ δεν υπήρξε ένα τραγούδι για τα ναρκωτικά. Η ιδέα ενός Rock Drug Song ακόμα και τότε ήταν κάτι πολύ καινούργιο. Η Billie Holiday το είχε κάνει. Ο Elvis όχι. Μιλάει με ακρίβεια, πως μπορεί κανείς να «χτυπήσει» ηρωίνη και είναι απίστευτο. Το Venus In Furs δεν δουλεύτηκε και πολύ. Ύμνος για τους απανταχού φετιχιστές. Προσθέτοντας τα Black Angel’s Death Song και Heroin δεν είναι ένας απλός δίσκος που φυλάσσεται στο σπίτι. Ο Lou Reed εγωιστής και σοφός τραγούδησε μόνος τα Venus In Furs, I’m Waiting For The Man. Η καλύτερη στιγμή της Nico είναι μόνο στο Αll Tomorrows Parties . Τραγουδά ντελικάτα όπως ένα panzer που ρολάρει στους αγρούς της Γαλλίας. Παρά ταύτα παραμένει και αυτό, ένα εκπληκτικό κομμάτι.

Λίγο αργότερα ο Warhol αφού το έκανε και αυτό βαρέθηκε. Η μαγεία χάθηκε. Η Nico αποχωρεί…? Ακολουθεί σόλο καριέρα. Ο Jackson Browne της γράφει δυο κομμάτια, ο Reed ένα, ο Dylan άλλο ένα και έτσι φτιάχτηκε το Chelsea girl. Έκανε περίπου άλλα πέντε αλμπούμ, τα οποία σε οδηγούν σε βέβαιο θάνατο. Αν ζούσε σήμερα θα ήταν κάτι σαν τη Marianne Faithfull !! Μπαα! Η Nico κάνει διακοπές στην Ibiza. Γυρνάει από ένα club και πέφτει από το ποδήλατο, χτυπάει στο κεφάλι και πεθαίνει.

Listen:

-The Primitives – Sneaky Pete

-The Velvet Underground – I’m waiting for the man

THE WHO

Λίγα συγκροτήματα στην ιστορία του Rock & roll ήταν τόσο αινιγματικά και αντιφατικά. Και τα τέσσερα μέλη ήταν τέσσερις διαφορετικοί χαρακτήρες και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από τα σφοδρά και περιβόητα live τους. Οι Who ήταν ένας ανεμοστρόβιλος με τον Keith Moon να πέφτει άγρια πάνω στα τύμπανα του, τον Pete Townshend να πηδάει στον αέρα και να περιστρέφει το χέρι στη κιθάρα του σαν ανεμόμυλος, τον τραγουδιστή Roger Daltrey να στέκεται στη σκηνή απειλητικός και βίαιος και τον μπασίστα John Entwistle να παραμένει και να παρακολουθεί ατάραχος τον τυφώνα, προστατεύοντας το μπάσο του. Αυτές οι διαφορετικές προσωπικότητες, συχνά έρχονταν σε σύγκρουση. Οι προστριβές όμως αυτές αποτέλεσαν σε μια θαυμάσια μουσική όλα αυτά τα χρόνια.

Στα μέσα του ’60 με την βρετανική εισβολή και το κίνημα των mod, μπορεί οι Kinks να έπαιζαν με κοφτερές κιθάρες, οι Who όμως, από την άλλη, ήταν ένα ισχυρό αιχμηρό και δυναμικό συγκρότημα. Συχνά ακουγόντουσαν σαν να ήταν έτοιμοι να εκραγούν. Εξοργισμένη κιθάρα, υπερδραστήριο μπάσο, χαοτικά τύμπανα. Βασισμένοι στο ρυθμό του Townshend οι υπόλοιποι αυτοσχεδιάζουν (για να το καταλάβετε αρκεί να ακούσετε ένα live τους). Κομμάτια όπως το My Generation ,το The Kids Are Alright και το Magic Bus ήταν ύμνοι για τη νεολαία της εποχής.

Ο Townshend συχνά προσπαθούσε να διαφοροποιήσει τη μουσική των Who ξεπερνώντας το κλασσικό σκληρό rock. Ειδικά όμως οι Entwistle και Daltrey δεν ακολουθούσαν πιστά τα βήματα του και τις αναζητήσεις του, κολλημένοι στις hard rock ρίζες τους, παίζαν σκληρά . Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη διάλυση του γκρουπ στα μέσα του ’70. Οι Who επανασυνδέθηκαν ακόμα και μετά το θάνατο του Keith Moon το ’78 και άλλη μια φορά κάπου το’90 για κάποια live στην Αμερική.

Οι Townshend και Entwistle γνωρίζονται στο σχολείο στο Λονδίνο και παίζουν μαζί σε διάφορα συγκροτήματα. Ο Townshend παίζει μπάντζο και ο Entwistle τρομπέτα. Το 1962 ο Entwistle αποχωρεί για να παίξει στους Detours, ένα σκληροπυρηνικό rock συγκρότημα. Μέχρι το τέλος του χρόνου κιθαρίστας αναλαμβάνει ο Townshend και ο Daltrey τα φωνητικά στη θέση του Colin Dawson. Στους Detours προστίθεται και ο Keith Moon, ο οποίος μέχρι τότε έπαιζε ντραμς σε ένα surf συγκρότημα, τους Beachcombers. Το 1964 αλλάζουν το όνoμα τους σε Who.

Οι Who ξεκινούν και παίζουν σε ένα club στο Λονδίνο το Marquee. Αυτό είναι το μέρος όπου ο Townshend σπάει τη πρώτη του κιθάρα, και αυτό γιατί η σκηνή είναι χαμηλοτάβανη, και προσπαθώντας να κάνει ένα από τα αεροπλανικά του κόλπα, καρφώνει τη κιθάρα στο ταβάνι. Κάπως έτσι ξεκινάει το σπάσιμο του μουσικού εξοπλισμού ενός γκρουπ. Στο Marquee τους είδε ο μάνατζερ Pete Meaden. Υπό την καθοδήγηση του Meaden αλλάζουν το όνομα τους σε High Numbers, εμφανίζονται με κουστουμάκια λόγω των mods, και βγάζουν ένα single με τα I’m the Face και Zoot Suit. Στα τέλη του 1964 ξανά αλλάζουν το όνομα τους σε Who και το mod κοινό τους αυξάνεται. Υπογράφουν στην Decca και ηχογραφούν το I Can’t Explain με παραγωγό τον Shel Talmy,ο οποίος είναι παραγωγός και των Kinks. Το 1965 παρουσιάζονται στην τηλεοπτική εκπομπή Ready, Steady, Go the kids are all right και κάνουν αίσθηση όταν κάνουν τα όργανα τους λαμπόγυαλα. Η όλη σκηνή είναι καταπληκτική, γιατί στην όλη χαοτική κατάσταση,ο οικοδεσπότης επιστρέφει …μάλλον σοκαρισμένος (ενώ στην αρχή παίζει και αστειεύεται μαζί τους) με μια κλασική κιθάρα την οποία ο Townshend του παίρνει και την σπάει επίσης!!!(http://www.youtube.com/watch?v=7xZOrWK6d4g ). Την ίδια χρονιά το My Generation φτάνει στο #2 του Βρετανικού τοπ 10. Το 1967 Βγαίνει το αλμπούμ A Quick One with The Who Sell Out, και το κομμάτι I Can See for Miles γίνεται το πρώτο τους, που σκαρφαλώνει στο top 10 της Αμερικής. Την ίδια χρονιά παίζουν και στο φεστιβάλ του Μόντερευ, καθώς επίσης εμφανίζονται και στο σόου των Rolling Stones “Rock & Roll Circus. Το 1969 επιστρέφουν με την πιο επιτυχημένη rock όπερα το Tommy. To 1970 μετά το νευρικό κλονισμό του Townshend, ηχογραφείται το Who’s Next με τραγούδια όπως Behind Blue Eyes, Baba O’Riley, Won’t Get Fooled Again. Από εκεί και πέρα διαλύονται και ξαναφτιάχνονται. Άλλοι κάνουν σόλο καριέρα, μέχρι το 1978 που ηχογραφείται το Who Are You. Καταπληκτικός σκληρός δίσκος και ενόψει του νεοαφιχθέντος Punk κινήματος γίνεται και πλατινένιος. Το Who Are You όμως γίνεται το κύκνειο άσμα τους, αφού την ίδια χρονιά πεθαίνει ο Keith Moon από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Οι υπόλοιποι Who επανεξετάζουν τα πράγματα και αποφασίζουν να συνεχίσουν. Προσλαμβάνουν τον Kenny Jones ο οποίος έπαιζε στους Small Faces, στη θέση του Keith Moon. Οι εναπομείναντες Who ξέρουν όμως ότι ο Keith Moon είναι αναπόσπαστο κομμάτι του συγκροτήματος και απλώς συνεχίζουν να υπάρχουν με διάφορες ζωντανές εμφανίσεις αφού πρώτα διαλύονται και επανιδρύονται κάμποσες φορές μέχρι και το 2002 παρακαλώ, όπου σε κάποια ζωντανή τους εμφάνιση στην Αμερική πεθαίνει και ο John Entwistle σε κάποιο ξενοδοχείο του Λας Βέγκας.

Track list:

The Who:                   I Can’t Explain

My generation

Magic bus

Behind blue eyes

The High Numbers: Zoot Suit

I’m The Face

Heart of stone

The Mary Onettes – The Mary Onettes (2007)

Echo & the Bunnymen,  The Jesus and Mary Chain, New Order, The Cure…

Tους μοιάζουν, αλλά δεν είναι. Με έντονα  Indie/pop   στοιχεία των 80′ s, με δύο δισκογραφικές να αρνούνται να κυκλοφορήσουν την δουλειά τους χαρακτηρίζοντάς την παλιομοδήτικη και   ξεκινώντας από την Σουηδική πόλη  Jönköping το 2000, οι  Mary Onettes έκαναν ένα μεγάλο ταξίδι με πολλές κατηφόρες και  πολλούς τοίχους από τούβλο για να φτάσουν στα ράφια των δισκοπωλείων.  

Από τότε πολλά έχουν αλλάξει, η πρώην παθιασμένη  αλλά αφελής rockband κατάφερε να μείνει ενωμένη παρά τις αντιξοότητες, να δημιουργήσει ένα υγιή δεσμό μεταξύ των μελών της και εφτά χρόνια μετά να κυκλοφορήσει το ντεπούτο ομώνυμο album το οποίο  απέσπασε   καταπληκτικά σχόλια από παντού με αποτέλεσμα  το φθινόπωρο του 2007 να ξεκινήσει ένα μακρύ touring στην Ευρώπη.

Το The Mary Onettes  χαρακτηρίζεται από κιθάρες που δεν έχουν κανένα σκοπό να θεωρηθούν  ογκώδεις γιατί δεν είναι  και από ένα φιλόδοξο ήχο που δείχνει πόσο τα μέλη της μπάντας ελκύονται από τις όμορφες μελωδίες  και ρυθμούς που παίζονταν στα ραδιόφωνα δύο δεκαετίες πριν. Μία ξεχωριστή μίξη darkwave και βρετανικής ανεξάρτητης pop με ένα χαρισματικό τραγουδιστή και μερικά από τα πιο κλασσικά καινούργια tracks της ’80s αισθητικής.

Οh my…. Σαν να περπατάς στον δρόμο και να συναντάς τα κατακόκκινα χείλη του Robert Smith να σου λένε καλημέρα.

Ορκίζομαι πως όταν τον πρωτοάκουσα, οράματα των Ian McCulloch , Bernard Sumner και  Jim Reid άρχισαν να χορεύουν μέσα στο κεφάλι μου, έκλεισα τα μάτια και θυμήθηκα πώς είναι να είσαι  18, συμπεραίνοντας πως δεν υπάρχει τίποτα λανθασμένο σε ένα μικρό ταξίδι στην ξεχασμένη πάροδο της εφηβικής μου μνήμης, αλλά αντίθετα είναι κάτι που πρέπει να αρχίσω να κάνω πολύ συχνότερα.

Νοσταλγία σε μεγάλες ποσότητες και πολύ πολύ χαριτωμένος.

Track List :
01. Pleasure Songs
02. Lost
03. Void
04. The Laughter
05. Slow
06. The Companion
07. Explosions
08. Henry
09. Under The Guillotine
10. Still

Expert Medicine / Swimming Lessons

by horexakias

 

Ήταν κάπου στα 1997 όταν εγώ, η Άννα και η Όλγα, ακολουθούσαμε το γκρουπ κάποιων φίλων. Κοινώς είχαμε γίνει γκρούπις. Από την Ελευσίνα, στο Άργος και από εκεί στο Pique στη Κυψέλη. Τα χρόνια όμως περάσανε (κάνουν και αυτά τη δουλειά τους) περάσαμε όμορφα, και όλα τα όμορφα κάποτε τελειώνουν. Το γκρουπ διαλύθηκε για διάφορους λόγους, ή τελοσπάντων για τους λόγους που διαλύονται τα συγκροτήματα.

Δέκα χρόνια μετά είχα την ευκαιρία να δω τους Expert Medicine. Ελληνικό συγκρότημα με αγγλικό στίχο. Η αλήθεια είναι και το παραδέχομαι άλλωστε, πως μουσικά κολλάω δύσκολα. Πρόσφατα ήμουν παρών σε μια συναυλία των Expert Medicine.Εκτός του ότι συγκινήθηκα ιδιαίτερα για προσωπικούς λόγους, οφείλω να πω πως ενθουσιάστηκα ή να το πω λίγο πιο λαϊκά και με το χέρι στη καρδιά, μου σηκώθηκαν οι τρίχες απ’ το κεφάλι.

Τα πράγματα και η ιστορία για τους Expert Medicine ξεκινούν το 1997 (άντε πάλι), από τον Αλέξη Ζαμπάρα (κιθάρα) και τον Μπάμπη Κουρτάρα (μπάσο). Μέχρι το 2001 συμμετέχουν σε κάποια live αλλά και στη συλλογή Electric Youth Experimental Vol 1. Ωστόσο, σταδιακά στο σχήμα προστίθενται ο Ανδρέας Σιουρούνης στα τύμπανα , η Τζένη Καπάδαη στα φωνητικά και το 2004 ο DJ Everlast των FFC.

Ο ήχος τους ποικιλόμορφος και επηρεασμένος από jazz, hip hop, funk, pop και συμπληρώνεται με samplers, decks καθώς επίσης χρησιμοποιούν loops από κινηματογραφικά soundtracks και μουσικές του’60 και ’70. Η trip hop σκηνή του Bristol δανείζει το συναίσθημα, οι Expert Medicine όμως διατηρούν πιο έντονη dance αντίληψη.

Το 2006 τους βρίσκει με τον δίσκο Swimming Lessons. Υπεύθυνη για την παραγωγή είναι η DNA Lab (πάλι κάλα, εδώ στην Ελλάδα έχουμε και τη νοοτροπία του, κάντο μόνος σου). Έντεκα κομμάτια τα οποία θα σας ανεβάσουν τη διάθεση. Δεν υπάρχει λόγος να τα αναλύσω ξεχωριστά. Το συναίσθημα και αυτό που σου βγάζουν αιωρείται σε όλα τα κομμάτια χωρίς καμιά απολύτως εξαίρεση. Δίσκος με σφραγίδα και προσωπικότητα, πέρα από τα κοινά ελληνικά γκρουπ. Έχει γεύση με μπόλικη ένταση. Σου προσφέρει ποικίλη ενέργεια. Από το να χορέψεις, μέχρι να χτυπηθείς. Μια υποβόσκουσα βοή που κάποια στιγμή κάνει την έκρηξη. Εξάλλου η μουσική είναι ένα είδος επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, και οι Expert Medicine επικοινωνούν και απευθύνονται σε όλους μας.

Το εντυπωσιακό γι’αυτά τα παιδιά είναι ότι αποφασίζουν να κινηθούν πέρα από τα τετριμμένα. Η ηλεκτρονική μουσική εξάλλου νομίζω είναι ένα μοναχικό άθλημα. Στις μέρες μας πάλι απαιτείται μια ομάδα που να ενώνει την ένταση και την ενέργεια χωρίς να χάνεται η προσωπικότητα και το ταλέντο του κάθε μουσικού, και οι τύποι αυτοί τα καταφέρνουν μια χαρά. Ξέρω ότι αυτός που αποφασίζει να ασχοληθεί με τη μουσική εγκαταλείπει και αφήνει πράγματα πίσω και τίποτα δεν είναι εύκολο ή όλα είναι πολύ δύσκολα, ειδικά στη χώρα που ζούμε….

Κάπου στο 2007 εγώ η Άννα ίσως και η Όλγα (στα γεράματα) θα ξαναγίνουμε γκρούπις.

Expert Medicine. Μπορείτε να τους δείτε ζωντανά στις 22 Ιουνίου στη πλατεία Κοτζιά. Τα λέμε εκεί λοιπόν….

 

Αφιερωμένο στον Α.

 

Expert Medicine – Joy to dance 

The Clash

 By Χνούδι

 

Τι ήταν, τι είναι και τι θα είναι; Μία από τις  εκρηκτικότερες και συναρπαστικότερες μπάντες και αυτή που διαδραμάτισε τον σημαντικότερο ρόλο στην δημιουργία και τον καθορισμό του Punk  κινήματος . Αν οι Sex Pistols ήταν μηδενιστές, οι Clash εξέφραζαν την εμπαθή πολιτική συνείδηση ως γνήσιοι επαναστάτες με αιτία και εναντιώθηκαν με επιχειρήματα ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις, στον τότε Θατσερισμό και στην όποια μορφή εργατικής καταπίεσης και βίας.

Μετά από την διάλυση των Sex Pistols τον Ιανουάριο του 1978 οι Clash έγιναν η κύρια φωνή της Punk και  έμειναν στην πρώτη γραμμή της μουσικής επανάστασης για τουλάχιστον μία πενταετία, πιάνοντας με αλάνθαστο ένστικτο τα προβλήματα της εποχής και έχοντας μεταξύ τους μία μη προσδιορίσιμη χημεία που τους εκτίναξε στα ύψη της δημοτικότητας.

Το συγκρότημα  σχηματίστηκε τον Ιούνιο του 1976 όταν ο Strummer άφησε την pub-rock μπάντα του για να ενωθεί με τους Jones & Paul Simmonon, τον κιθαρίστα Keith Levene  και τον drumer Terry Chimes. Tην εποχή εκείνη ο Strummer ζούσε ως καταληψίας σε ένα κοινοτικό σπίτι και ο Jones μοιραζόταν το ίδιο διαμέρισμα με την γιαγιά του. Οι συνθήκες δεν θα μπορούσαν να είναι καταλληλότερες και έτσι άρχισαν να γράφουν στίχους γεμάτους έχθρα, ένδεια και πικρία για το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Το όνομά τους κατοχυρώθηκε μετά από την ανάγνωση μίας εφημερίδας η οποία ανέφερε την συγκεκριμένη λέξη πάνω από 30 φορές σε ένα μόνο φύλο της και τα υπόλοιπα γεγονότα μέχρι την έκδοση του πρώτου τους album  που ηχογραφήθηκε μέσα σε τρία Σαββατοκύριακα, αποτελούν πια μέρος της μουσικής ιστορίας.

Το «Τhe Clash» κυκλοφορεί τον Απρίλιο του 1977 στην Μ.Βρεττανία περιλαμβάνοντας ύμνους όπως τα «White Riot» και «I’m so bored with U.S.A» ενώ με το «Police and Thieves» επισημαίνει μια πρόωρη αναγνώριση του κοινού εδάφους μεταξύ της Punk  και της Reggae.

Στο δεύτερο album «Give ‘Em Enough Rope» που κυκλοφόρησε το 1978 το συγκρότημα βρίσκει πλέον τον ήχο εκείνο που το οδηγεί σε πεμπτουσιακές διαδρομές σαν το «Safe European Home» και το «Stay Free«, ενώ τον Δεκέμβριο του 1979 κυκλοφορεί το «London Calling» που έμελλε να είναι όχι μόνο το σημείο αναφοράς των Clash αλλά και όλης της δεκαετίας που ακολούθησε. Το LP είναι διπλό αλλά πωλείται στην τιμή του ενός, ως τρανό δείγμα της ιδεολογίας του group να μην αποσκοπεί σε οικονομικά οφέλη, αλλά να προσπαθεί να δώσει στους θαυμαστές του όσο το δυνατόν περισσότερη και δωρεάν μουσική.

 

Το εξώφυλλό του ψηφίζεται  ως η καλύτερη Rock φωτογραφία όλων των εποχών,  ενώ  η φωτογράφος Pennie Smith αρχικά αρνείται να χρησιμοποιηθεί για αυτό το σκοπό λέγοντας ότι δεν έχει καλή εστίαση. Το 2006 το περιοδικό ΤΙΜΕ το συμπεριλαμβάνει στα 100 καλύτερα albums που κυκλοφόρησαν ποτέ και στην συνείδησή μας μένει μέχρι και σήμερα στα κορυφαία του είδους.

Ακολουθούν τα «Sandinista!» με τα κλασικά πλέον «The Magnificent Seven», «The Call Up”, «Police on My Back», «Washington Bullets» και το  «Combat Rock» με τα μοναδικά hits που έκανε το συγκρότημα, το «Rock the Casbah»  και το «Should I Stay or Should I Go».

«Ως μείγμα από τελείως διαφορετικές προσωπικότητες» γράφει ο συγγραφέας Lenny Kaye «οι Clash ήταν η τέλεια μπάντα, που όλος ο πολιτικός ζήλος και ο απτόητος ιδεαλισμός της εξερράγησαν μέσω της μουσικής έκφρασης τους»  ενώ ο ίδιος ο Joe Strummer, ένα μόλις μήνα πριν τον θανατό του το 2002, είχε δηλώσει για τις συναυλίες τους και για την κοινή τους πορεία ότι «ήταν κάτι σαν επίδειξη πυροτεχνημάτων. Κάτι σαν ψυχεδελικό χτύπημα από κεραυνό, κάτι σαν απροσδιόριστο χρώμα»

Kάτι σαν αυτό το απερίγραπτο που όσα χρόνια κι αν περάσουν σε καθηλώνει και σε συναρπάζει, σαν να είναι η πρώτη φορά που τρέχεις να προλάβεις το «Train in vain» στο σταθμό του, για να σε ταξιδέψει στις τότε εποχές που η μουσική δεν ήταν μαζική παραγωγή αλλά μαζική επανάσταση.