Jimi Hendrix & Friedrich Handel

Τί σχέση θα μπορούσε να έχει ο Jimi Hendrix με τον Friedrich Ηandel ?

Καμία.

Ίσως το ότι μοιράζονταν την αγάπη τους για την μουσική, ο ένας σαν συνθέτης μπαρόκ μουσικής και ο δεύτερος σαν ένας απο τους πιο δεξιοτέχνες αυτοδίδακτους κιθαρίστες. Στην πορεία αποδεικνύεται ότι έχουν ακόμα κάτι κοινό………’Ενα σπίτι.

Για τον Jimi Hendrix δεν νομίζω ότι χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Θα αρκεστώ στα κλασσικά κοινότυπα όπως σε κάθε review για τον Hendrix. Πέθανε νεότατος, σε ηλικία μόλις 27 ετών, στις 18 Σεπτεμβρίου του 1970 , υιοθετώντας και αυτός, ηθελημένα ή όχι, όπως άλλωστε και ο Morrison και η Joplin το προσωνύμιο του καταραμένου Rock Star.

Κάποτε, λίγο πρίν τον ανακαλύψει ο Chas Chandler το ‘66 μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου και δημιούργησε τους Experience. Τώρα θα μου πείτε καλά ώς εδώ, με τον Handel τί σχέση έχει ? Στο Λονδίνο έζησε για 2 χρόνια και προσωπικά του αντικείμενα εκτίθενται στο Handel Museum Ηοuse, μέχρι και τα τέλη Νοεμβρίου, αφού μοιράστηκε το ίδιο διαμέρισμα με τον μεγάλο συνθέτη George Friedrich Handel, που έζησε εκεί, για 30 χρόνια. Το σπίτι πλέον λειτουργεί ως μουσείο, αφιερωμένο στιον ΓερμανοΒρεταννο Handel. O George Friedrich Handel γεννηθηκε το 1685 και ήταν Γερμανός συνθέτης της ύστερης περιόδου της μπαρόκ μουσικής, που διακρίθηκε κυρίως για τα ορατόρια του. Έζησε, κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, στην Αγγλία και απέκτησε την αγγλική ιθαγένεια, το 1726. Επηρέασε βαθιά πολλούς από τους μεταγενέστερους συνθέτες, μεταξύ των οποίων ήταν ο Μότσαρτ και τον Μπετόβεν, ενώ το έργο του συνέβαλε στη μετάβαση από την εποχή της μουσικής μπαρόκ στην κλασσικήμουσική.

Είναι καταπληκτικό πάντως, το πώς συνυπάρχουν 2 διαφορετικές εποχές, κουλτούρες και μουσικές , μέσα σ ‘ένα χώρο και ακόμα περισσότερο σ’ έναν εκθεσιακό. Είναι επίσης εκπληκτικό να ξέρεις ότι μέσα στον ίδιο χώρο, μεγαλούργησαν μουσικά, δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι και μουσικοι.

Advertisement

Greece Gone Garage διήμερο festival

Ένα 2ήμερο garage punk πανδαιμόνιο!
στο ιστορικό Liveάδικο της πόλης, Αν Club

Η Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Pepper έχει ξεκινήσει τα γυρίσματα ενός ντοκιμαντέρ για τη garage κοινότητα της ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής των τελευταίων εικοσιπέντε χρόνων (1985-2010). Για τις ανάγκες αυτού του ντοκιμαντέρ, διοργανώνει ένα διήμερο… κόλαση!!! Ένα 60s Garage Punk μουσικό φεστιβάλ με τίτλο «Greece Gone Garage», την Παρασκευή 14 και το Σάββατο 15 Μαΐου στον Αν Club στα Εξάρχεια (Σολωμού 13-15). Το φεστιβάλ θα κινηματογραφηθεί και θα ηχογραφηθεί, καθώς θα αποτελέσει το σκελετό του ντοκυμαντέρ. Θα συμμετάσχουν κυρίως μπάντες που ξεκίνησαν μέσα στη δεκαετία του ’90 ( The Yesterday’s Thoughts, The Frantic V, The Meanie Geanies, The Teardrops, The Voyage Limpid Sound) και άντεξαν στο χρόνο αλλά και νεώτερες που κρατάν τη σκηνή ζωντανή.

Πληροφορίες
Τόπος
LIVE: Αν Club, Σολωμού 13 – 15, Εξάρχεια.
After Party (15 /05): Closer, Ιπποκράτους 150 κ’ Βατατζή
Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:00 και θα τηρηθεί αυστηρά το χρονοδιάγραμμα (πρώτη εμφάνιση στις 9:30).
Είσοδος: 12 Ευρώ η ημέρα & 20 Ευρώ το Διήμερο.
Τα έσοδα από τα εισιτήρια θα διατεθούν ως οικονομική ενίσχυση για την ολοκλήρωση της παραγωγής του ντοκιμαντέρ.
Τηλέφωνο Επικοινωνίας: 211 7050004
Email: garagedocumentary@gmail.com

μισιρλού

Σου τίθεται το ερώτημα, « ποιό παγκοσμίως γνωστό τραγούδι έχει διασκευαστεί εκατοντάδες φορές, και ταυτόχρονα ανήκει σε πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής?  Ε?  Ποιό?»  Και ρεμπέτικο και γκαράζ και σέρφ και σουίνγκ και…. Τί? Ακόμα δεν το βρήκες?  Μισιρλού…..Ναι, ναι το τραγουδάκι που ξεκινάει το Pulp Fiction, αυτό που διασκεύασαν και οι Last Drive και έκαναν κάθε λογής κρύο κώλο να κουνιέται στους σπινταριστούς του ρυθμούς.  Που  αν οι Last Drive…, αν, λέμε τώρα ζούσαν σε άλλη χώρα δε θα λέγαμε απλά: «… για έλληνες καλοί είναι», αλλά θα λανσάρονταν δίπλα σε … Cramps, Creeps και Fuzztones!!! Θα έκαναν ακόμα και τον James Bond να αφήσει κοκόρι  και να ψάχνει να φορέσει κανά λαχούρι. Mισιρλού λοιπόν, το κορίτσι με την εξωτική ομορφιά που μάγεψε κόσμο και κοσμάκι ανά το κόσμο και τα μουσικά δρώμενα όλων των εποχών. ( Παρεπιπτόντως, η συναυλια τους στις 8/5 στο Gagarin  ήταν διαφορετική, αλλά πάντα εκρηκτική!)

Πού όμως γεννήθηκε η Μισιρλού? Ποιά είναι η ακριβής ιστορία της? Πρωτοακούστηκε κάπου το 1910 στη Σμύρνη, μάλλον από πλανόδιους και αυτοδίδακτους μουσικούς που έπαιζαν σε πανηγύρια. Μια εκδοχή υποστηρίζει ότι η Μισιρλού κατάγεται από τη Μ. Ασία και σημαίνει “κορίτσι από την Αίγυπτο”.  Ωστόσο κανένας δεν μπορεί να εξηγήσει πώς ένα τραγούδι που αφορά μία γυναίκα σαγηνευτική, εξωτική, που σκορπάει το πόνο και το πάθος, επιλέγεται από εβραϊκή  κοινότητα για τραγούδι…γάμου!! To 1925 ηχογραφείται στην Αμερική απο τον Τίτο Δημητριάδη σε παραγωγή Columbia. Δύο χρόνια μετά , τη μουσική ντύνει με στίχο ο Μιχάλης Πατρινός και εμφανίζεται με τον τίτλο “ Μουσουρλού” και τελικά ηχογραφείται στο πρώτο ελληνικό στούντιο το 1930, χρονιά κατά την οποία το τραγουδά και η Δανάη Στρατηγοπούλου. Λανθασμένα παρουσιάζεται και θεωρείται, ο Νικόλαος Ρουμπάνης ως ο πατέρας της Μισιρλού. Ο Ρουμπάνης ήταν ελληνοαμερικάνος, που απλά το 1934 που διασκεύασε το κομμάτι, το κατοχύρωσε  και νομικά, κάτι το οποίο ήταν συχνό φαινόμενο στην Αμερική. Αυτό που κατάφερε ο Ρουμπάνης ήταν να απαλλάξει το τραγούδι από το βαρύ σμυρναίικο  ήχο, και να το κάνει οριεντάλ, προσθέτοντας στοιχεία τζαζ!

Από εκεί και πέρα  διασκευάζεται πολλάκις, αρχής γενομένης το 1947 απο τον Jan August μια καταπληκτική διασκευή με πιάνο. Το 1958 ο Arthur Lyman, το 1961 o Dick Dale το σερφαρε χαρη στη προτροπή κάποιου να παίξει ενα τραγούδι σε μια χορδή, το 1963 οι Beach Boys στο κλασσικό δίσκο surfin’ USA, καθώς επίσης επιλέχτηκε και ώς  το πιο δημοφιλές ελληνικό τραγούδι στους ολυμπιακούς αγώνες του 2004 κ .ο.κ

Τώρα λοιπόν ξέρετε την απάντηση στη δέκατη ερώτηση για τα 100.000 ευρώ στο τηλεπαιχνίδι ποιός θέλει να γίνει εκατομυριούχος!!

ΤΡΙΑ ΘΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΠΙΖΩΣΑ Μέρος 4ο

…Το 1966 ο Andy Warhol τα είχε όλα. Φήμη, δόξα, χρήματα και τα δικά του μαλλιά. Δημιουργεί τα έργα του, δεν έχει όμως συγκρότημα. Αποφασίζει λοιπόν να ψάξει να βρει ένα… λες και βγήκε να ψωνίσει cornflakes….

….το 1964 ο 19χρονος Louis Firbank(γνωστός και ως Lou Reed)έπεσε πάνω στον John Cale σε ένα πάρτι στη Ν.Υορκη. Ο Lou Reed, ήταν εμφανίσιμος και φιλόδοξος. Ο Cale ήταν περίεργος, ταλαντούχος και Ουαλός. Μίλησαν για rock & roll και με την προσθήκη των Sterling Morrison, Maureen Tucker φτιάχνουν τους Primitives δηλαδή τους πρώιμους Velvet Underground. To όνομα τους το πήραν από

το club Velvet Underground, όπου τους είδε ο κύριος Warhol, και ήταν αυτό που ακριβώς έψαχνε. Είχαν περίεργο ήχο και ήταν τρομακτικοί. Προσφέρθηκε να μανατζάρει το συγκρότημα, ένιωθε όμως πως χρειαζόντουσαν μια αλλαγή στη σύνθεση τους. Γι’αυτό και τους φόρτωσε τη Nico. Η Nico ήταν εξωτική και κολασμένα όμορφη. Ποτέ δεν μπόρεσε να τραγουδήσει, αν και αυτό δεν είχε πολύ σημασία τελικά. Το πραγματικό της όνομα ήταν Christa Pafgen και ήταν μοντέλο από την Κολωνία. Στην πραγματικότητα όμως οι γονείς ήταν Γιουγκοσλαβοισπανοί και εκείνη γεννημένη στη Βουδαπέστη το 1938. Μιλούσε ένα κάρο γλώσσες και έχει παίξει στο “La Dolce Vita” του Fellini. Ο Warhol ήθελε μια λάμψη στο συγκρότημα του και η Nico ήταν σίγουρα λαμπερή. Την είχε γνωρίσει σε ένα πάρτι των Rolling Stones, όταν τα είχε με τον Brian Jones. Μετά από την γνωριμία αυτή, τους ανακοίνωσε ότι το συγκρότημα έγινε πενταμελές. Τρομοκρατήθηκαν, όμως κανένας δεν είπε τίποτα… Ο πρώτος τους δίσκος, ο κλασικός με τη μπανάνα έχει την υπογραφή του Warhol. Παρουσιάστηκε το 1967. Ξεκινάει με το απαλό Sunday morning αποδεικνύοντας πόσο φρικτή ήταν η Nico. Με το I’m Waiting For The Man ανατινάζεσαι και τρομάζεις μέχρι ….. “θανάτου”. Ποτέ δεν υπήρξε ένα τραγούδι για τα ναρκωτικά. Η ιδέα ενός Rock Drug Song ακόμα και τότε ήταν κάτι πολύ καινούργιο. Η Billie Holiday το είχε κάνει. Ο Elvis όχι. Μιλάει με ακρίβεια, πως μπορεί κανείς να «χτυπήσει» ηρωίνη και είναι απίστευτο. Το Venus In Furs δεν δουλεύτηκε και πολύ. Ύμνος για τους απανταχού φετιχιστές. Προσθέτοντας τα Black Angel’s Death Song και Heroin δεν είναι ένας απλός δίσκος που φυλάσσεται στο σπίτι. Ο Lou Reed εγωιστής και σοφός τραγούδησε μόνος τα Venus In Furs, I’m Waiting For The Man. Η καλύτερη στιγμή της Nico είναι μόνο στο Αll Tomorrows Parties . Τραγουδά ντελικάτα όπως ένα panzer που ρολάρει στους αγρούς της Γαλλίας. Παρά ταύτα παραμένει και αυτό, ένα εκπληκτικό κομμάτι.

Λίγο αργότερα ο Warhol αφού το έκανε και αυτό βαρέθηκε. Η μαγεία χάθηκε. Η Nico αποχωρεί…? Ακολουθεί σόλο καριέρα. Ο Jackson Browne της γράφει δυο κομμάτια, ο Reed ένα, ο Dylan άλλο ένα και έτσι φτιάχτηκε το Chelsea girl. Έκανε περίπου άλλα πέντε αλμπούμ, τα οποία σε οδηγούν σε βέβαιο θάνατο. Αν ζούσε σήμερα θα ήταν κάτι σαν τη Marianne Faithfull !! Μπαα! Η Nico κάνει διακοπές στην Ibiza. Γυρνάει από ένα club και πέφτει από το ποδήλατο, χτυπάει στο κεφάλι και πεθαίνει.

Listen:

-The Primitives – Sneaky Pete

-The Velvet Underground – I’m waiting for the man

ΤΡΙΑ ΘΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΠΙΖΩΣΑ Μέρος (3ο)

Μια άλλη καταπληκτική front woman είναι η Grace Slick (Barnett Wing). Γεννημένη στο Σικάγο το 1939 γίνετε μέλος των Great Society(μεταγενέστερα Jefferson Airplane) στη θέση της Signe Andersen η οποία ήταν έγκυος. Τη στιγμή που μπήκε η Grace Slick στο συγκρότημα, κάνουν ένα δίσκο και τρία singles. Το 1967 όμως έρχονται τα πάνω κάτω με το Surrealistic Pillow. Την ίδια χρονιά κάνουν και δυο singles που μπαίνουν κατευθείαν στο top 10. Το ένα είναι το Somebody to love. Το κομμάτι προϋπάρχει από την εποχή των Great Society μεγαλύτερο και με μια επιπλέον στροφή στους στίχους. Η φωνή της Janis είναι τραχιά και σκληρή. Της Grace είναι πιο ντελικάτη και πιο γλυκεία. Το δεύτερο κομμάτι είναι το White Rabbit. Το πιο όμορφο ψυχεδελικό κομμάτι που γράφτηκε ποτέ. Εμπνευσμένο από το βιβλίο του Lewis Carroll “Alice” και επηρεασμένο από τα παραισθησιογόνα. Μην ξεχνάμε ότι είμαστε τη δεκαετία του ’60.

H Grace είναι ψηλή και όμορφη και δεν έχει καμία σχέση με τη Janis. Δεν ήταν το θύμα κανενός. Προερχόμενη από μια εύπορη οικογένεια, έξυπνη και με καλή μόρφωση. Δούλευε ως μοντέλο όταν γνώρισε τους Jefferson Airplane και πολύ απλά ξεκίνησε να τραγουδάει μαζί τους. Όπως επίσης έκανε και πολλά λεφτά μαζί τους, μπαμπά τραπεζίτη είχε το κορίτσι. Αγοράζει μια Aston Martin και οπλοφορεί. Γνωρίζει πολύ καλά πως η Ειρήνη και η Αγάπη δεν θα θριαμβεύσουν ποτέ μπροστά στα λεφτά. Το 1998 μακριά από το προσκήνιο , εκδίδει την αυτοβιογραφία της. Την είδα πρόσφατα σε ένα ντοκιμαντέρ, και παρ’ ότι κοντεύει στα εβδομήντα τη διακρίνει μια αρχοντιά και μια γοητεία σε αντίθεση με τη Janis και τη Mama που δεν είναι στη ζωή και δεν θα μάθουμε ποτέ.

Συνεχίζεται…..

Listen:

• The Great Society – White Rabbit
• The Great Society – Somebody to love (live 1965)